Een zondagochtend

Ik word wakker met een zwaar hoofd. Gisteravond voor de zoveelste avond op rij gedoe met Olov naar bed brengen. En ook in de dagen… er is meer strijd. Is het vermoeidheid van ons? Van hem? Kunnen we iets anders doen?

Ik ben het boek Jagen, verzamelen en opvoeden aan het lezen. Het inspireert me. Ik ben ergens op een kwart, dus een conclusie kan ik je nog niet geven, wel wat ik tot nu toe tegenkom. Stop met de hele dag kinderactiviteiten aanbieden, maar laat kinderen deel zijn van jouw wereld. Laat ze met je samenwerken. Geef taakjes. En corrigeer door gewoon te zeggen wat je verwacht. Dit boek is gebaseerd op oude culturen, hoe het al 100derden jaren gaat en is wat kritisch op de opvoedstijl van tegenwoordig, waar nog maar 10tallen jaren onderzoek naar is gedaan, maar waar we opeens wel met zijn allen heilig in geloven. Ik voel er wel voor.

Maar… dat ik er voor voel, me geïnspireerd weet, het er over heb met Jan, betekent nog niet dat we er zijn. Sommige dingen zit al bij ons ingebakken. Meehelpen en samen fietsen is iets wat gemakkelijk gaat en soms lekker alleen laten aanrommelen ook. Maar sommige dingen liggen echt nog uitdagingen. En die willen we uitgaan, maar soms raak je ook even ontmoedigd. Van jezelf, van waar het niet gaat zoals je wilt, waar je jezelf tegenvalt.

En met dat viel ik gister in slaap.

Tot nu toe probeerden we elke zondag een kerkje te bezoeken, wat mee te pikken van een dienst, een bezinningsmomentje. Voor ons een heilige gewoonte, die we vast willen houden. Maar… nu we in een heerlijk rustig dorpje zitten, geen kerk te bekennen die open is. Wel het trouw klokgelui. Besluiten we, laten we meeluisteren met onze eigen kerk in Nederland.

We vallen in bij het kinderlied, Olov kijkt gebiologeerd mee. Ik heb wat voorzorgsmaatregelen getroffen. Tekenspullen liggen klaar. En wat autootjes. Voorlopig nog niet nodig. Languit liggen we in het gras. De kinderen zingen: De Heer is mijn herder. We luisteren naar een bijbelgedeelte: zelfs met een klein geloof, is er zoveel meer mogelijk (math 17). We voelen ons klein en beseffen onze afhankelijkheid van Hem die ons liefheeft. Er komen woorden voorbij als ‘worden als een kind’, ‘mijn geliefde zoon’ en als dan aan het eind ook nog een pelgrimslied voorbijkomt, is de cirkel rond. Tranen biggelen over mijn wangen. Jan is geraakt. Olov is ondertussen met water aan het kleuren geslagen, ik vind het prima. De Heer zal ons steeds gade slaan, Hij maakt het kwade goed, Hij is het die ons hoedt.

Zo kunnen we weer verder. Wat een oneindige genade. Het zal nog steeds soms zoeken blijven, ik zal me nog steeds regelmatig aan falende ouder voelen, fouten maken. Maar weet me aangespoord om met een klein – en soms groot – geloof onderweg te blijven. En te geloven dat het ondanks alles toch goed is. Dat onaffe waar ik het vorige week over had, het mag er zijn. Bij mij en bij onze kids. Natuurlijk blijf ik zoeken naar groei. Naar inspiratie. Naar andere manieren. Maar samen, met Hem die ons liefheeft.

Wat een genade. Op afstand verbonden.

ps. een ook het horen van bekende stemmen, zien van bekende mensen en plekken, was fijn. En tegelijkertijd het besef, het is goed om hier te zijn.