De kop is d’r af

De eerste 20 dagen…

Ik ben al verschillende keren opnieuw begonnen. Ik wil wat schrijven. Maar alles buitelt over elkaar heen in mijn hoofd. Waar begin ik? Wat hebben we al veel meegemaakt. En hoe gaat het eigenlijk? Ik doe een poging om je deelgenoot te maken van ons wervelende leven, waar we in aan het aarden zijn. Wat soms – en steeds vaker – verrassend goed lukt en soms als een pittige klus voelt.

Twee weken geleden stapten we op de fiets. Geen idee waar we aan beginnen. We reden de straat uit, kregen een zegen mee van een goede vriend, werden wat uitgezwaaid en verder waren er vooral regendruppels. Onze fietsen. En wij, met zijn vieren. Net daarvoor hadden we de laatste dingen doorgenomen met onze huurders, schoongemaakt , de bedden van de kids afgehaald, bedje van Levke uit elkaar gehaald, de was klaargezet, daar zou de buurvrouw verder zorg voor dragen, nog een appeltje met de kids gegeten.

Het begint met bekend terrein, we zwaaien nog naar ons nichtje en rijden Soesterduinen in. Op naar onze eerste overnachting, bij Neeltje! En dat was een topervaring. Eentje, waar we op kunnen teren. Wat een ontvangst, wat een gastvrijheid, wat een fijne start. Opeens een gezin van 4 over de vloer, met regenspullen, in je slaapkamer plassend jongetje (want net zindelijk aan het worden)… en als gast je écht welkom voelen. Dat is een kunst!

De tent zette voor de eerste keer op, paste precies in haar tuintje. En binnen no-time hadden we een slapende Levke. Olov moest wat meer wennen. Maar is uiteindelijk ook gaan slapen. En zei de volgende dag vrolijk; Nu gaan we weer fietsen! En zo is dat!

En vanaf daar is het dan toch echt begonnen. We fietsen, gaan nog langs wat bekende plekken, gaan nog eens door onze spullen heen, de eerste ballast laten we al achter. Dat extra fototoestel, die voelt toch als teveel, en we hebben twee keer hetzelfde boekje voor de kids bij ons, dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. En zo nog wat ontspullen. Zelfs als je dus je hele hebben en houwen op de fiets hebt, kan je teveel bij je hebben 😊

De eerste dagen waren we druk: fietsen – poeh… wat is het zwaar… kunnen we dit wel? En hoe gaat het met de kids, wat werkt, wat niet, we stopten voor elke scheet die wie dan ook maar liet, we hadden tegenwind, regen, best veel regen. OIov die niet van zijn fiets af te branden was en tot twee keer toe bijna in slaap sukkelde. En het er totaal niet mee eens was dat hij van zijn fiets af moest van ons. Levke die juist meer van zich liet horen en het minder oké leek te vinden, dan we hadden verwacht. Ze had echter ook een verkoudheid-achtig iets te pakken… bleek later. Nadat we het laatste bekende adresje hebben achtergelaten, nog even op de verjaardag van vaders – totaal verregent – geweest zijn… voelen we extra – weer een stap. Nog meer op onszelf aangewezen. Maar de tijd voelt rijp. Het is goed om te gaan. Om het met elkaar te gaan rooien. Die dag hadden we wind mee, prachtig weer en een heerlijke stopplek in de Biesbosch bij een natuurcentrum. Dat was een bemoedigend dagje! En gelukkig volgden er daarna meer. De kilometers gingen meer vanzelf.

Al snel maken we ons niet meer zo druk over of we het fietsen wel kunnen. Maar hoe we meer rust gaan vinden. De dagen vliegen voorbij. Zijn s avonds nog druk met routes en overnachtingsplekken. Waar hebben we alles gelaten? In welke tas? En gaat het nog wel goed met iedereen?

Een van onze warmshowershosts merkte op: Jullie zijn gewoon een heel nieuw leven begonnen. Ze vertelde over haar eigen ervaring, 6 jaar geleden vanuit Zeist naar Limburg verhuisd. Omdat ze meer zelfvoorzienend wilde leven en meer sociaal kapitaal wilde delen. En ze vertelde, het was confronterend dat eerste jaar. Het is prachtig, maar ook alles is nieuw. Het is hier stil, maar in de winter doodstil. En vrienden zie je nog ene keer, maar je daarna wordt dat ook minder. Dit was zo’n ontmoeting, die je raakt, die je aan het denken zet. Ze deelde haar tuin met gasten. Ze had 2 meiden die via wayatwork kwamen helpen in ruil voor kost en inwoning. Ze stelde vragen, waar echte belangstelling in schuilging. Ze had het goed voor elkaar. Een buitendouche, een buitenkeuken. Waardoor ze ook haar privé had, en tegelijkertijd alles wat wij nodig hadden ook prettig geregeld, op een hele basic manier.

Terug naar dat nieuwe leven. De laatste dagen moet ik daar nog wat aan terugdenken. Ja, zo voelt het ook. Thuis heb je je ritmes, gewoontes, wie doet wat. Maar ook je afwisseling in dagen met elkaar en dagen zonder elkaar. En dat werkte. Zo hadden we t goed. En nu, 24/7 op elkaars lip. Moeten we opnieuw uitvinden, hoe werkt het, hoe heeft iedereen het goed.

En merken we; het ene moment zijn we te hard voor de kids aan het werk en vergeten we onszelf, dat werkt niet helemaal. Het andere moment, slaat het weer wat door naar de andere kant. Werkt ook niet.

Ik schreef net, dat fietsen gaat meer vanzelf …. Maar toen de eerste hoogtemeters kwamen in Limburg en ik een paar keer lopend naar boven moest, omdat het me niet lukte… werd ik wel een beetje benauwd. Maar een paar dagen verder, krijgen we t meer in de benen. En gelukkig stijgen we max 2%. Maar soms wel 40km lang. Weten we dat we dat ook kunnen. En zo moet ik terugdenken aan mijn oom en tante, waar we ook een weekendje waren, ervaren fietsers! Die zwaarte daar ga je aan wennen. En ik begin ze gelijk te geven.

Iets anders is dat we de eerste dagen met spullen bleven slepen. Tegenwoordig blijft het gros in onze tassen aan de fiets. En na een tip van een van onze nieuwe volgers om een wastas met ondergoed te hebben, werkt dat ook als een trein. Net als dat ik bij onze slaapzakken iedereen zijn slaapkleding stop. Scheelt ook weer zoeken en uitpakken. Een ander grappig ritme is; zodra Olov wakker wordt ,vraagt hij of de wekker al is gegaan, en omdat ik dan ook vaak net wakker wordt…zeg ik, nee nog niet… en zet hem met een minuut of 5, waarna Olov onze kant op komt en we samen boekjes lezen. Levke begon met elke dag om 6u wakker te worden, aangezien ze ‘s nachts ook nog vaak 1 of 2 keer wakker is, is dat wel pittig. Maar de laatste dagen lijkt het weer wat op te schuiven, dat zou heel welkom zijn.

En verder is het soms intensief om continu met elkaar te zijn. En tegelijk levert het prachtige situaties op. Olov noemt zijn vader opeens Jan. En zegt tegen hem; Jan, goed gedaan! Levke is veel meer in interactie met ons en begint duidelijk haar eigen humor te hebben.  We hebben onze kids veel meer in het vizier. Dat is mooi, grappig en soms ook confronterend. Een van de dingen die we wilden is groeien als gezin, nou aan groei en uitdagende momenten geen gebrek. Soms, op vermoeide dagen, twijfelen we wel eens… ‘kunnen we dit’ en ‘hoe houden we het vol’. Daar is vast het laatste woord nog niet over gezegd… maar tegelijkertijd, ziend wat het al wel heeft opgeleverd, is dit precies wat we hoopten. En tja… groei gaat niet zonder pijn, zonder dingen onder ogen zien, zonder wrijving. we maken veel meer mee van onze kids. Ze lijken alle twee wel een groeispurt te hebben. Zoveel wijzer lijkt Olov opeens te zijn, zoveel beter kan hij zijn gevoelens verwoorden dan eerst. Oké en zoveel dwarser was hij ook af en toe – wennend en zoekend in zijn nieuwe leventje. En eigenlijk is het een spiegel… Want ook wij zijn zoekend in ons nieuwe leventje. En bijna alle keren, dat Olov moeilijk te bereiken was, kon ik mezelf of Jan ook moeilijk bereiken. Allemaal even overloaded. En waar je thuis dat soms ook hebt, maar dan is er weer een dag kinderopvang tussendoor… en dan haal je eens diep adem en je gaat weer verder. Nu zitten we dichter op elkaar, moeten we meer met elkaar. Dat is uitdagender en hopelijk ook juist meer samenbindend / groeiend als individu en gezin.
En Levke was altijd een vriendelijke vrij rustige dame… oei oei oei… die begint van zich af te praten, als Olov te dichtbij komt te schreeuwen (wrs gevolg van zijn vele lieve, maar ook lompe omhelzingen), volgt alles nauwgezet en probeert het na te doen. Zo had ik vanmiddag een keer een bekertje in een ander bekertje gezet. En vervolgens is ze een uur lang het zelfde aan het doen.

We hebben al genoten van prachtige plekken. Plekken waar je je écht in de natuur voelt! Dan lijken we opeens wel allemaal op ons best. Maar ook plekken met mooie mensen. Daar gaan we ook goed op. En andere plekken, die zijn oké. Niks mis mee. Maar dat extra, die vrijheid, de schoonheid. Die voelen we dan wat minder.

We gaven tussendoor ook een interview, kregen een storm aan nieuwe volgers op social media. En leerde onze eerste les: Meebewegen is prima, maar regie houden minstens zo belangrijk. Ze wilde een interview afnemen en een stukje meefietsen. Uiteindelijk bleven we langer hangen op de plek van het interview… en reden wij de hele dag tegen de klok aan te rijden. Ook merkten we dat het wel heel erg over ‘roeping’ moest gaan. En ja, roeping is voor ons iets waar dingen bij elkaar komen; luistern naar je verlangens, stille stem, je omgeving. En dat is de reden waarom we op pad zijn gegaan. Maar een krantenkop, dat dit onze roeping zou zijn, zouden we zelf nooit voor kiezen. Tussendoor een interview gegeven. Niet omdat wij denken dat we een bijzonder verhaal hebben, maar omdat men denkt dat wij iets te vertellen hebben. In gesprek merkten we onze aarzeling. We durven geen grote woorden te gebruiken, het is dag 2. Geen idee hoe we het allemaal gaan doen, hoe het gaat zijn, waar we komen, of we het kunnen, wat we gaan missen. We gaan en zullen zien. Dus ook daar… de kunst van balans!

Onze conclusie tot nu toe, we worden geleefd, er komt van alles voorbij, we zitten in een uitdagende fase, hadden dit al niet willen missen, zijn benieuwd wat er nog komt en in alles is de kunst van het meebewegen met de kids, met de ontmoetingen, met de weersomstandigheden en regie houden en pakken waar mogelijk om goed voor onszelf te zorgen.

God zegene de greep!

Nog wat gegevens voor wie het leuk vindt – tot nu toe:  

• 486 km in 1774minuten (29,5uur)en 1330hoogtemeters
• Gemiddeld 45euro per dag uitgegeven aan eten, drinken, benzine om te koken, gereedschap, pakket versturen, pontje en overnachtingen.
  Iets verder uitgekritaliseerd;
• 10euro ijsjes en uit eten
• 17,50 eten, tussendoortjes, maaltijden, drinken, babyvoeding, luiers

We hebben overnacht:

• 9 nachten op campings (gemiddeld 24,60 per nacht)
• 5 nachten familie / vrienden
• 5 nachten warmshowers