Alles heeft zijn plek gevonden

De tassen zijn geordend. We weten precies wat we uitpakken en wat we in de tassen laten. Hoe het gaat als we weer vertrekken. Welke boodschappen we willen in de winkel. Dat Jantien extra zout nodig heeft t.o.v. Jan met warme dagen. En zo nog veel meer dingen.

En dat geeft rust. Dat geeft ritme. Dat geeft meer ruimte.

Vandaag is het dag 50 van onze tocht, 1350 km verder. Vanaf een camping in de Bourgogne, Macon, om precies te zijn, zit ik op een speelrek in de zon. Jan gaat met Olov op stap, zoekend naar een oplossing voor onze kapotte brander. Levke speelt naast me. Gelukkig ligt deze camping op een soort industrtieterrein. En daar zijn winkels, fastfoodketens en dergelijke. Niet dat ik daar heel blij van wordt. Maar soms moet je ook gewoon praktisch denken :-). Op deze manier hoeven we ons vandaag geen zorgen te maken hoe we aan een warme maaltijd komen en of er faciliteiten in de buurt zijn om het een en ander te regelen.

We hadden een tegoedbon, voor een dag waarop het nodig was, waarop we er aan toe waren om lekker met elkaar uit eten te gaan. En gister was zo’n dag. De regen viel met bakken uit de hemel. En onze brander kapot, zonder dat we daarop voorbereid waren. Dus geen lekkere warme pap en een kop koffie als ontbijt, maar met wat oud brood zonder beleg, zo begon de dag. En door de regen fietsen. Echt, de hele dag regen. En verschillende spullen (bedje van Olov en slaapzak Olov) waren ook nog eens nat geworden, blijkbaar is de fietskar niet meer goed waterdicht. Nou, genoeg redenen voor ons om de tegoedbon in te wisselen! Wat een heerlijkheid.

En dat is misschien wel een van de mooiste dingen van onze tocht. De ontmoetingen. Of dat er nu een is op afstand, van een lieve aangetrouwde nicht, die ons een maaltijd geeft en meeleeft via social media. Of dat er nu een is ’s morgens op de camping; gaan jullie toch fietsen vandaag? Nou succes hoor! Of afgelopen weekend; willen jullie onze stoelen en tafel vanavond lenen, we hebben ze niet meer nodig. Er komt ons veel goeds toevallen. En dan nog de ontmoetingen die inspirerend zijn, door de glinstering in de ogen van de ander, bij onze WarmshowerHost, een man van 75. Fit, vriendelijk en authentiek. Door de vrouw in Indiase kleding, omdat haar dochter daar woont, zelf is ze een Franse. Door de kalmte van die jongen uit Zwolle, die aan het fietsen is. Rustig, op zijn gemak, tegenover de onrust van een andere fietser, ook uit Zwolle, ze kennen elkaar niet, maar wonen op 300meter afstand en ontmoeten elkaar in Seurre op de camping. Samen dezelfde route aan het fietsen, die dag vertrekken ze ook samen. De een strak in fietspak, de ander op zijn sandalen. De een spring van de hak op de tak, de ander zit er rustig bij. Na een gezamenlijk ontbijt, vertrekken ze. Door de vrouw die zo oplaadt van het even vasthouden van Levke. Door de Fransman, die zegt; Earlyer is could, but it’s not earlier, it’s now. Over dat hij eerder 130km per dag wegtrapte, maar het nu te pittig vond. En even vrolijk weer zegt, op mijn; wat zijn je plannen vandaag? I would I could 130km cycling, so I will see. En zo zijn er nog tallozen. We krijgen veel opmerkingen; wat een onderneming. Klopt, maar het zegt ons niet zoveel. Die ontmoetingen, waarin je iets ziet van iemands karakter, van iemands zijn, van iemands drijfveren. Die blijven me bij. En die ontmoetingen waarin je jezelf gezien voelt. Die verder gaan dan alledaagse opmerkingen, maar waarin je je gekend voelt.

Onderweg zien we soms af, het is zo warm. Onderweg genieten we van andere fietsers. Onderweg genieten we van de uitdaging. Toch die kilometers weer gemaakt. Of toch weer die hoogtemeters overwonnen. Waarbij Olov ene keer opmerkte, toen ik zei; we zijn bijna boven; Dan zijn we bijna bij de wolken, he mam? We genieten van de uitzichten, van de mooie steden, van de gezellige kippen, van de kerkklokken die met ons mee lijken te reizen, van de regen en grijsheid, die maakt dat je wat meer naar binnenkeert. We genieten van het zwemmen in de rivier. Van de wijdsheid. We genieten van het basic leven, van het kleine leven, van de vele gezinstijd. En natuurlijk genieten we soms ook niet.

Ik zie ons nog staan onderaan die heuvel. Olov zijn hakken in het zand. Eigenlijk crasht het in mijn hoofd ook ‘waarom lukt het me niet om die heuvel op te fietsen’. Grrrrr! En vervolgens val ik uit; Olov stop daarmee. Je moet helpen. En hij gaat juist aan de fiets hangen en ik kom geen stap verder. Arghhh roep ik uit. Misschien niet het beste voorbeeld als ouders. Tegelijkertijd, mag ik mijn emoties hebben, mogen ze er soms uitknallen, mag ik missers maken. We raken elkaar even kwijt. Komen hijgend en puffend op ons adresje aan.

En later die avond, kom ik er op terug. We zitten samen op een muurtje bij de kerk. Maak ik het goed. Zeg sorry en geven elkaar een knuffel. En leg uit waarom het fijn is om het samen te doen. En de volgende dagen hoor ik hem zeggen; Mam, ik ga jou helpen. We doen het samen. We spelen nog wat verstoppertje, voordat ik hem in zijn bedje leg.

Dan ben ik uiteindelijk toch trots! Dat we groeien, als gezin. Dat we mooie uitdagingen aangaan, met elkaar. En dankbaar! Dat we dit kunnen doen.

Terugkijkend denk ik dat we afgelopen weken vooral bezig zijn geweest met een goede basis leggen. Zorgen dat onze kids het nieuwe leven omarmen. En dat is gebeurd. Zorgen dat we snappen hoe het werkt, wat er nodig is om onze basisbehoeften te vervullen. Ik denk hierbij aan de pyramide van Maslov. Eerst ben je druk met overleven, met eten, drinken. En pas later kom je toe aan ‘vervulling’, dat is de slagroom, het toefje van de pyramide. Die basis is er, we kunnen weer verder groeien en ontwikkelen.

We merken dat we – nu we buiten de bekende patronen leven – onze kinderen beter leren kennen. Onze visie helderder krijgen. Wat vinden we belangrijk, waar zeggen we wat van, wat laten we gebeuren en ook; hoe blijven we bij onszelf, nu we met zoveel verschillende mensen en wensen te maken hebben. Het geeft ons in zekere zin meer vrijheid, meer ruimte om af te stemmen op onze eigen waarden, nu we verder van huis zijn en niet dagelijks in het speeltuintje zitten waar ik geneigd kan zijn me te gedragen zoals ik denk dat er verwacht wordt. En natuurlijk weet ik dat ik thuis ook mijn eigen waarden vast mag houden. Maar hier onderweg, helpt ons om ze scherper te krijgen, nu we meer op onszelf aangewezen zijn.

Levke maakt groeispurten. Ze begint te ontdekken dat ze invloed heeft. Als s avonds moet gaan slapen, komt ze vrolijk weer overeind in haar bedje en kijkt dan triomfantelijk ons aan. Na een paar avonden, nee Levke, we gaan nu slapen. Gaan we tegenwoordig te tent uit, laten haar een tijdje ronddolen en komen weer terug om haar weer in d’r bedje te leggen. En verder krijgt Levke complimenten, alom, over haar vriendelijke, mooie blauwe ogen. Waar we ook komen.

Wat ik ook bijzonder is aan het met elkaar onderweg zijn, ik voel veel meer ruimte om kleine dingen uit te leggen dan thuis. In elke kerk gaan we op zoek naar Jezus aan het kruis. Na elke maaltijd mag iemand een lied uitzoeken. En zo is er ontstaan dat Olov opeens het lied; Ik wens jou een dak boven je hoofd prachtig vindt, oké wel deze versie, met de plaatjes erbij. En er zitten ook een paar regels in, die ons – juist nu – wel aanspreken en herkenbaar voelen;

Ik wens jou genoeg om door te gaan
Dat je rijkdom vindt, door ook van weinig te bestaan
Ik wens jou volle dagen toe en vrije tijd
Met kind’ren om je heen tot aan het eind

En als er een liedje aanstaat, beweegt Levke haar hoofd heen en weer, ze zingt mee en geniet van de muziek.

Die volle dagen! Dat zijn het. Ik zal zo delen hoe een dag eruit ziet, als we aan het fietsen zijn. Thuis merk ik dat soms toe kan leven naar, dan slapen de kinderen even, dan liggen ze weer op bed… als zijnde momenten van opladen en daar tussendoor me naar de speeltuin beweeg, boodschapjes doe, maar zelf niet heel erg het gevoel heb te leven en meer behoefte te hebben aan me-time. Dat is nu anders. Ik heb meer energie, waarschijnlijk van het vele buitenleven en in beweging zijn. En van het leven dicht bij onze waarden, bij wat we belangrijk vinden. Onze leven, de levens van de kinderen, van Jan en mij, lopen meer door elkaar heen. Het samenfietsen bijvoorbeeld is echt iets van ons allemaal. Een inspirerend boek wat hiertoe uitnodigd, om kinderen in jouw leven te betrekken, is Jagen, verzamelen en opvoeden. Ik had hem al verschillende keren getipt gekregen en komt er nu aan toe om te lezen. En ja! Ik geloof dat we wat kwijt zijn geraakt… we zijn – door allerlei onderzoeken – bang geworden, ik toch tenminste, dat we het ook fout kunnen doen, dat we onze kinderen blijvend kwetsen. Dat het bijna in onze handen ligt, om het goede, volwassen mensen te maken. Maar, ergens voelen we ook, dat is een onhaalbare taak. Het mooie van bijna dagelijks wat delen op social media over onze dagdagelijkse beslommeringen, ik dan ook vaak mooie reacties krijg. Twee sprongen er voor mij uit, als het gaat over ‘opvoeden’
* Iemand had gelezen dat er eigenlijk geen blijvende schade blijft voor je kids, als je het ook weer hersteld. Dat maakt het een stuk luchtiger dat hele opvoeden. En is dat niet wat we ergens ook geloven voor het hele leven. Mogen falen, mogen opnieuw beginnen. Soms kunnen er allerlei stemmen in jezelf iets anders beweren, maar het is niet waar! Er is altijd een nieuw begin mogelijk.
* emand anders schreef; ik zie opvoeden, als samen oplopen, we stippelen niet hun weg uit, maar wandelen mee met hun weg. Ze maken keuzes, waar we niet achterstaan. En ook hier zit zoveel ruimte in, in het niet perfect hoeven te doen. Maar geloven en vertrouwen dat ze er wel komen die kids.

Begrijp me goed, natuurlijk hebben we een taak. Maar wel ingebed in een visie, in waarden en in geloof dat ze er wel komen. Nog zo’n mooie titel van een boek, die een moeder van 8 kinderen heeft geschreven; ’t komt goed! Dat wil ze andere moeders meegeven en had ze achteraf bij haar oudste willlen weten en geloven. Bemoedigend! T Komt goed!

En als we samen op die fiets zitten. Olov heeft dagen dat hij het liefst de hele dag wil praten. Ik soms niet. Dus maken we soms afspraken, tot we bij de winkel zijn gaat mama niet meer praten en dan hoor ik hem zingen; Jezus is de goede herder… om vervolgens door et gaan God de Dino, God de Dino. Oeps, nog wel wat uit te leggen. Maar ik geniet. En Levke zit lekker wat voor zich uit te kijken, bediend de bel van papa’s fiets met haar voet.

Was ik vooraf nog wel eens bezorgd, al dat fietsen, is dat wel leuk voor de kids. Maar tijdens het fietsen heb ik me daar nog nooit zorgen om gemaakt. Ze genieten van wat ze zien. Olov rijdt wel liever over autowegen, dan door de natuur. Zodat er vrachtauto’s zijn, of trekkers, of hijskranen.
We hebben Olov en Levke een paar keer samen in de fietskar gehad. Maar dat is weinig succesvol. Beide zitten ze er het liefst alleen. Iets met ‘eigen ruimte’ nodig hebben. Prima, we kunnen het ook anders regelen. Scheelt een hoop gebrul 😊. Die basis voor de kids zit wel goed! Ze slapen lekker, ze genieten, zijn gewend aan dit leven. En natuurlijk zitten ze soms wat minder in hun vel en wij er bij. Maar, ik ben ervan overtuigd, dat we dat thuis minsten zo vaak zouden hebben.

Onze eigen genietmomenten zit hem als beide kinderen lekker slapen terwijl we fietsen, of als iedereen rustig op de fiets zit, of als we genieten van een mooie omgeving, of als we een pauze hebben, waar we zelf ook even kunnen opademen, of als we een leuke ontmoeting hebben, of elkaar even spreken, of een mooi moment met de kids, of in een mooie stad arriveren, of op een mooie camping zijn, of…. En we beginnen langzaam te beseffen, misschien moeten we leren niet te wachten op ‘me-time’, maar te zien dat het bijna allemaal al ‘me-time’ is. Zo nam ik net onverwachts alleen een duik in het zwembad omdat tegen de verwachting in, beide kids, tegelijk aan het slapen waren.

Overigens hebben ook Jan en ik hebben ook wel even moeten zoeken. Overloaded ga ik juist een stapje harder en Jan juist een stapje terug. Dan wordt de afstand wel erg groot tussen ons. Maar langzaam aan, komen we alletwee weer uit onze overlevingstand… En wennen wij ook aan dit leven. Doordat we veel op elkaar lip zitten, moet er ook wel heel wat bepraat worden; waarom doe jij wat je doet met de kids? Wat vind je dan eigenlijk belangrijk? We zien dingen scherper bij elkaar. En dat geeft soms wrijving. En zoeken. Daarbij, ik was al meer gewend aan meer met de kids zijn en minder met een eigen baan. Voor Jan is die overgang groter. Van werk, naar dit leven. En hoewel hij niet anders wil. Is het ook wennen. Wie ben je zonder je werk? En sowieso, vertelde een Nederlandse vriendin in het buitenland vriendin ons dat ze onlangs ‘opeens’ weer overvallen werd door een cultuurshock. En zei daarover; dat zullen jullie ook nog wel krijgen. En soms suddert dat op de achtergrond. Wie zijn we nu? Waar horen we nu eigenlijk bij?

Er werd ons pas gevraagd; wat brengt dit jullie nu? Daar hebben we nog geen goed antwoord op. We zien dat we geinvesteerd hebben in een veilige basis voor onze kids. Die is er. En mag nu wat meer ruimte voor onszelf gevreerd worden. En zoals elke jonge ouder wrs herkend, tijd voor samen, voor partner zijn. Dat is soms echt nog wel zoeken. Maar als ik zie wat er al goed is gekomen, dan is er alle vertrouwen dat dat ook komt. Alles heeft zijn tijd. Stapje bij stapje. Dag  voor dag.

We zijn nog niet waar we zijn willen, maar… we hebben ook nog even en tegelijkertijd is het goed zoals het nu is. Een nieuwe baan heb je ook niet in een paar weken onder de knie en toch kan je weten dat je op je plek zit. We zijn lekker op weg. Blij met hoe het gaat. Nog genoeg te ontdekken. En zoals iemand schreef; jullie hebben nog tijd genoeg en het kan niet anders dan dat deze reis jullie iets brengt.

Langzaam laten we onze gedachten gaan over wat na Marseille – we vermoeden daar ergens eind oktober te zijn. We denken nu aan richting Barcelona, daar overvaren naar Mallorca, Menorca, Corsica, Sardinie door naar Italie en vervolgens Griekenland. We moeten nog goed uitzoeken of dat een beetje begaanbaar is voor ons (qua hoogtemeters en fietspaden en qua weersomstandigheden). We hebben al wat rondgevraagd en gezocht, maar nog niet het antwoord wat we nodig hebben om knopen door te hakken. Daarom hebben we ook andere opties in ons hoofd, misschien blijven we in Portugal en Spanje hangen. Of misschien varen we overn naar de canarische eilanden. Wat een rijkdom dat we zomaar kunnen kiezen wat we doen. (ha ha… en tegelijkertijd geeft dat juist soms ook onrust, waar doen we goed aan. Maar ook hier, komt tijd, komt raad).

Wat heb ik het spannend gevonden, dat we dit gingen doen. Wat durfde ik er vaak niet zo veel over te zeggen… want ….geen idee hoe het echt zou gaan zijn en of we dit wel zouden ‘kunnen’. En wat ben ik trots dat we het doen. Nog steeds geen idee hoe het verder gaat. En nee, ik ben ook niet elke dag trots op hoe het gaat of hoe het soms niet gaat, maar wel dat we gegaan zijn en dat we ontwikkelen als gezin, als mens en dat we doen wat ons hart heeft. Daarover meer in onze nieuwsbrief. Als je die wilt lezen, moet je je hier inschrijven, je krijgt dan maandelijks een update in mail.

We gaan nog even verder fietsen! Blije mensen hier. En ik hoop dat jullie blijven reageren, in welke vorm dan ook, of het nu is omdat je je iets afvraagt. Of omdat je iets leuk vindt. Of omdat je zelf geïnspireerd bent over wat we delen…of… we horen het graag! Met jullie als meelezers en meelevers geeft het reizen een extra dimensie.

Voor wie het leuk vindt, hoe ziet een dag op de fiets er uit?
6.30u Levke wordt wakker, we dutten nog wat en Levke kruipt over ons heen, geeft wat ‘kusjes’ (met haar voorhoofd tegen ons hoofd aan bonkend).
6.50 u Olov wordt wakker en vraagt vanuit zijn eigen ‘kamertje’, is de piep-piep-piep al gegaan. Ik zeg nee, bijna en stel de wekker in.  
7.00u Piep-piep… Olov komt onze kant op. Hij geeft altijd eerst Levke een knuffel (en natuurlijk soms net te lang en net te hard) en wil dan in Jan zijn bed, ik lees wat boekjes met hem en klets wat… Jan vertrekt met Levke naar buiten en gaat ontbijt maken
8.00u Ik heb alles in de tent ingepakt, Olov aangekleed, mezelf aangekleed. Jan heeft het ontbijt klaar, en tussendoor de spullen die ik weer heb opgevouwen in de fietstassen gedaan.
We gaan ontbijten. Meestal is dat havermout met appel, kaneel en rozijnen.
8.45u Jan gaat afwassen met Olov of Olov speelt wat voor zichzelf, Levke kruipt wat rond. En ik begin met de tent opruimen.
9.15u samen doen we de laatste spullen in de tassen, vullen onze flessen met water, onze GPS op de fiets met de route aan.
9.45u we vertrekken – nadat alle luiers nog eens zijn verschoond

En dan zijn de tijden niet zo helder meer… Maar wel:
We stoppen bij het eerste de beste speeltuin of supermarkt. We hebben er al een hele run opzitten. Vaak slaapt Levke binnen no-time. En fietst Olov op zijn eigen fiets. We eten en drinken wat. Bedenken wat we niet moeten vergeten vandaag. En dan gaan we weer!

Al vroeg, rond een uur of 12 hebben we vaak een uitgebreide pauze. Liefst op een leuke plek. En niet vergeten: Luiers verschonen 😊

En na deze pauze, wil Olov liefst nog op zijn eigen fiets om dan met 10 minuten te zeggen, Mam, ik ben moe. Meestal hebben we dan ook een plasstop. Dus prima om het zo te combineren. Levke beland dan voor op de fiets en Olov in de fietskar.

En dan arriveren. Soms eerst wat drinken, kids wat spelen, wij gaan de tent opzetten. Vaak doet Levke nog een dutje rond ene uur of 17. En als alles weer ingeruimd is word er vaak gedoucht en eten gekookt.

Liefst eten we rond 17.30-uiterlijk 18.00u. Na het douchen luisterd Olov vaak ene verhaaltje. Soms eet Levke al vooruit. En idealiter doen we dan eerst Levke naar bed en als zij slaapt, ook Olov. Tegen die tijd is het vaak 19.15u-19.30u
Vervolgens ruimten wij nog wat op, kijken naar de route / overnachting voor de volgende dag, social media, drinken wat en….

Vroeg ons bed in! En als we bij een warmshowers adres arriveren, wordt er vaak voor ons gekookt. Hebben we enerzijds tijd over, anderszijds neemt het samen-eten vaak wat meer tijd in beslag…