Ik vermoed dat we dat opnieuw vaak gaan horen, onze plannen nodigen daartoe uit. Toen Levke net geboren was, bijkomend van hormonen, wennend aan het leven met 4, Olov verwoede pogingen doend om én lieve grote broer te zijn én naarstig op zoek naar zijn eigen plekje schreef ik een paar blogs over ‘geniet ervan’.
Regelmatig dacht ik toen; dit is het nieuwe leven. Chaos. Minder leuk gezinnetje zijn dan je wilt. En dat was flink slikken.
Maar! Ik kreeg ook bemoedigingen; het komt echt goed! Je kunt dit. Het wordt weer anders. En herkenning; oh… ik zat elke avond huilend op de bank, oh… ik schoot toen regelmatig uit mijn slof.
Een paar maanden later! Ja, het komt goed! Het genieten is komen! De rust is terug. En natuurlijk blijft een leven met twee kleintjes intensief, maar de boventoon is – leuk! En meer dan dat, rijkdom, dankbaar. En ergens in die hectiek, melde ik me ziek… Dat voelde als een hele stap. Maar in het belang van mezelf en mijn gezin was het nodig.
Wat je overkomt heb je geen invloed op, hoe je er mee omgaat wel!
Edith Eger, holocaust overlever
Nu, nog maar een paar maandjes verder zie ik wat lessen die ik geleerd heb. Ik leerde opnieuw, de belangrijke les van Edith Eger – de keuze – wat je overkomt of aangedaan wordt, heb je geen keuze in, maar wat je er mee doet en hoe je er mee omgaat wel! Hierdoor – en door het boekje ‘Ik en mijn ikken’ – werd ik uitgenodigd om weer regie over mijn leven te pakken. Aan te gaan wat ik had aan te gaan, te kiezen welke rollen ik wel en niet pak, vergeven wat te vergeven viel, loslaten wat ik los te laten had… En wat ervaar ik weer veel meer regie over mijn leven! En hoe fijn is dat!
En door de ogen van Olov leerde ik meer over genade en altijd weer opnieuw beginnen. Schoot ik uit mijn slof, onvoorwaardelijk keerde Olov naar mij terug. En vertelde me; mama, ik vind jou lief. Dat is wat God ons ook verteld. Wat een genade!
Vanmorgen zat ik bij de kapper. En ving flarden van gesprekken op. Iemand die terug wilde naar zijn geboorteland, niet om rijk te worden… Wat heb je daaraan? Nee, hij ging niet voor familie terug, die was hij kwijtgeraakt door het leven heen. Maar gewoon om in de bergen te gaan wonen, in de natuur, met wat kippen, ganzen, gewoon leven. Meer niet. Hier worden we robots. Daar wil ik leven. Geld kan je niet meenemen als je dood gaat. Zo was zijn redenering.
Ondertussen bladerde in een tijdschrift. En vond daar – wat te doen om jezelf te troosten. En ik besefte dat ik bijna alle stappen doorlopen had (oké dansen is een groot wordt, maar bewegen met mijn lijf – check!). Eerder schreef ik er een blog over, 10 dingen die je kunt doen als je overweldigd wordt door emoties of dat wat het leven je aandoet.
En tot slot luisterde ik vandaag ook nog een podcast. Deo Volente, leven als Jacobus. Zo God het wil. Ja! Zo gaan we op reis. We maken plannen. Maar geen idee hoe ons leven en deze reis gaat verlopen.
Enerzijds regie. Anderszijds het grote vertrouwen dat God, onze genade volle God er is!
En al mijmerend ontdek ik een rode lijn in al die stappen van afgelopen tijd.
Dacht ik… geniet ervan, hoe dan? Het is goed gekomen! Door mijn eerder geschreven lessen in praktijk te brengen; te delen, door verbinding te zoeken, door zelfzorg.
In dat delen, was er een vriendin die zei… zullen we een collage maken. En ik wilde een collage over het hier en nu maken. Over waar ik naar verlangde toen ik net mijn baan had opgezegd. Maar ik kon het niet laten om ook andere plaatjes uit te scheuren. Er kwamen twee collages. Waarbij ik tegen Jan zei: Ja, die van vrije vogel is echt niet voor nu. Maar die moest ik ook maken.
En zo durf ik weer verder. Wetend dat er een enorm genadige God is, die ons nooit los laat en voor wie het niet perfect hoeft. En vanuit regie maak ik weer nieuwe keuzes. Een van de keuzes is om nu te kiezen voor gezinstijd! We gaan op (fiets)reis. Een jaar lang alleen maar gezinstijd. Geniet ervan!
Nog een leuk weetje. Toen ik wereldkundig maakte dat ik me ziekmelde en braak ging liggen, liep ik de wc in… en zag wat tegeltjes hangen. Ik schreef er op social media over en zei erbij: het komt wel goed, dat braak liggen… En nu valt mijn oog opnieuw op een van die tegeltjes… een tent!
Geniet er van! Ja, dat hopen we en geloven we! En tegelijkertijd er zullen ook momenten van ontreddering zijn, van niet weten, van afvragen waarom doen we dit.
Maar net als met die eerste maanden klinken dan de bemoedigingen als echo’s in mij – het komt goed! Je kunt dit! En wetend dat we altijd een keuze hebben. Om een pas op de plaats te maken, om een andere weg in te slaan.
We zien er naar uit. Zijn benieuwd naar het avontuur. Naar de ontmoetingen. En ja, natuurlijk ook met een gezonde dosis spanning.
Wil je ons volgen, dan kan dat op instagram of Facebook.
Geniet ervan!
Ps 1 en heb je tips voor adresjes waar we vast onze tent mogen neerzetten… laat het ons weten!
Ps 2 en die auto, dat is fijn als we die bij iemand anders hebben kunnen onderbrengen… weet jij iemand?
Ps 3 en omdat ik over ben gegaan op een fiets met meer versnellingen, ook nog een fiets die een nieuwe eigenaar zoekt!
