Tranen en cadeautjes

Een ochtend vol cadeautjes en ook voor jou… lees maar mee 😊 Er had hier ook kunnen staan, een ochtend vol met tranen.

Mijn uitzicht terwijl ik achter mijn computer zit….
Zie je die huilende man? I am too sad to tell you.

Olov keek regelmatig vertwijfeld naar me. Wat is er met mama. Ik troost hem. Hij troost mij. (cadeau 1) Eindelijk heb ik moed bij elkaar geraapt, uit mijn hoofd over tot de orde van de dag. Ik wil naar de bibliotheek. Er liggen boeken voor me klaar. Ik heb Thomas Sjödin ontdekt (het geluid van de stilte). Prachtige, wijze levenslessen. En Jan heeft de kersentuin van Tsjechov besteld. Als voorbereiding op zijn verjaardagscadeau, een theaterbezoek.

Als we later aan tafel zitten en ik vraag wat Olov papa voor zijn verjaardag wil geven, denkt hij even na. En wijst naar zijn hoofd. Een muts. En terecht. Papa moet ook een muts.

Terug naar de bibliotheek. Even checken, heb ik mijn bibliotheekpas. Huh… hij is niet in mijn portemonnee? Waar dan? Ik zoek in het laatje waar alle pasjes horen te liggen (oh, de Rova-pas hebben we ook al drie keer opnieuw besteld overigens). Ik check mijn zakken van de kleding die ik afgelopen periode heb gedragen. Ik doorzoek jaszakken. Tassen. Jan zijn jaszakken. Nog een keer mijn telefoon. NIKS. Helemaal niks te vinden.

Ik dreig moedeloos te worden, opnieuw zitten tranen hoog. Echt, alleen om een pasje van de bibliotheek. Ik besluit de bieb te bellen, misschien zijn ze gevonden. Maar, nadat ik vriendelijk word verzocht even geduld te hebben, komt daar een even vriendelijke, doch eenzijdige telefoonstem; u kunt ons bereik van maandag tot en met vrijdag van 9 tot 17u. Ik wacht nog even, tot ze zegt; en op zaterdagmorgen tot 12.00u. Maar hoor een piep. Einde verhaal.

Ik denk aan Tisha Warren, met haar boek ‘Liturgie van het alledaagse’… ze schrijft over haar sleutels die ze kwijt is.

Ik ga op pad. Door de regen. In gedachten. Vertwijfeld. Om mezelf. Om alles. Om niks. Om het niet weten. Om het wel willen. Om het niet gaan.

En voel in mijn jaszak. Een kaartje, wat uit mijn portemonnee is gevallen. Denk ik. Ik wil hem terug stoppen. En wat zie ik… oh, maar die is vast van Levke. Huh…? Hoe kan dat nou? Het is MIJN bibliotheekpas. HOE-KAN-DIT? Werkelijk, die portemonnee heb ik drie keer leeggehaald en alle pasjes bekeken. Misschien zelfs vier keer.

Geen idee, een klein spoortje vreugde. Kan ik toch boeken halen. (Cadeau 2)

Aangekomen bij de bibliotheek, pak ik de gezochte boeken en scan ze. Terwijl ik aangesproken wordt. He, iemand uit de gemeente. Hij vraagt hoe het gaat, komt zelf net bij voorspeelmoment van dochterlief vandaan en moet weer door naar een volleybalwedstrijd. Ik geef eerlijk antwoord. Niet zo goed. Vol hoofd. Niet werken. Ja, met Levke gaat het goed. Hij kijkt me bezorgd aan. Meelevend. Ik vraag naar zijn dag en leven. Gevuld. Ik laat hem de titel van het boek zien. Ja, nee ik heb niet zoveel rust vandaag. Druk. Kan ook mooi en goed zijn en we groeten elkaar. Fijne dag. (cadeau 3)

Ik kijk nog even bij de tijdschriften. Het vleugje licht wat de ontmoeting bracht blijft hangen. Mijn oog valt op de titel; ‘op verhaal komen’. Ik ken het blad niet, blader er in en lees:

‘Op verhaal komen’ – dat is wat er gebeurt als je de ruimte en de tijd krijgt om je eigen verhaal te vertellen aan iemand die daar met aandacht naar luistert.
Dan is het alsof iemand je verhaal tevoorschijn luistert en je zo op het spoor van je eigen verhaal brengt.
Op verhaal komen kan ook andersom: door je juist in het verhaal van een ander te laten trekken en jezelf zo in een andere wereld onder te dompelen.

Gelukkig heb ik mijn bieb-pas en neem wat van deze tijdschriften mee. Verwonderd over dat ik dit blad helemaal niet ken.

Ik loop de CASA binnen. Ik zoek een knijpermandje. Voor buiten nu de was weer aan de lijn kan. Ik ontmoet er een ‘zuster’. Zo noemt ze me vaak. Ze is een bron van herkenning, een wegwijzer, humoristisch, authentiek en eerlijk. We kletsen wat. Hoe het gaat. Ik kijk haar aan… wat zal ik zeggen. Ze moet al lachen. Nou ja, inderdaad… het gaat nog niet zo lekker. Soms wel. Maar soms ook niet. Negatieve gedachten in mijn kop. En zij verteld over haar dag. Koken voor de buren. Boodschappen doen. En een maaltijd voor een kersvers gezinnetje bezorgen. Ik reageer enthousiast hoe fijn dat ik dat vond. Zij reageert een beetje geïrriteerd. Eigenlijk vindt ze het niet nodig, bij een eerste kind. Eigenlijk vindt ze dat er te weinig anderen het doen. En vanmiddag staat ze daar even vrolijk en vriendelijk aan de deur. Ja… zegt ze, eigenlijk ben ik gewoon nijdig. Dat mijn eigen ouders waren overleden toen ik kinderen kreeg. Dat ik het alleen moest doen. Grrr…. zeg ik. En heerlijk die eerlijkheid. Wat een herkenning. Pijn, gemis en toch daar niet in willen blijven. Ik zie de geraaktheid in haar oven. En we lachen er samen om. Dat het naast elkaar mag bestaan. Die grom, die traan en dat meeleven. (cadeau 4). Oh… ze vertrouwd me ook nog toe; en het gaat nooit over. Ja, dat ik K… wilde ik zeggen. Maar ik slik het in. Dat is vervelend.

Eenmaal bij de kassa, ik heb een knijpermandje, gevonden… word ik vriendelijk geholpen. We moeten even wachten tot haar collega klaar is en in die tussentijd zegt ze; wil je deze. Zaadjes, hoef je alleen maar in de grond te stoppen. Leuk, reageer ik enthousiast en denk aan Olov waar ik mee aan het zaadjes planten ben. Ze kijkt om zich heen – alsof ze in de gaten gehouden wordt, ziet blijkbaar dat haar collegae druk zijn – en stopt er snel nog een in mijn tas (cadeau nummer 5). We rekenen af. Ze buigt voorover alsof ze me iets wil influisteren; heb je ook instagram? Even denk ik dat ze me daarvan kent.

(haha… dit had ik tot vorige week noooit gedacht, maar toen ik opeens in de kringloop werd aangesproken door iemand met een telefoon in haar hand, zie een foto van ons gezinnetje liet zien en vroeg; zijn jullie van deze nieuwsbrief. Ze volgde ons. En dacht… ja, dit zijn ze).

Maar nee, dit keer geen BN’er achtige toestand. Je kan 3000euro winnen voor ene tuin. Ja, doe maar zeg ik. Moet je ons liken. Alsof ik voor 3000euro kwijt kan in ons tuintje. Maar juist gisteren hadden we het wel over de vervanging van ons tuinmeubilair. En al hoewel ik nog niks gewonnen heb, voelt het toch al als een cadeautje (cadeau nummer 6). Het idee alleen al is leuk.

Weer thuis, CASA volgen en liken. Brengt me bij het volgende. Ik moet iemand taggen, die ook uitziet naar de Lente. En ik voeg er aan toe… waar ik mijn prijs mee kan delen. Want 3000euro vind ik echt heel veel geld.

Dus wil jij ook nieuwe tuinmeubels. Laat het weten, dan tag ik je. En krijg jij die andere helft. En als jij wint, mag je alles lekker houden. Ik heb al zoveel cadeautjes gehad.

En op de terugweg hoor ik opeens vogeltjes. Zouden die op de heenweg ook gefloten hebben? En nu ga ik op pad. Een cadeautje ergens bezorgen. Iets met een verjaardag!

Dag lieve mensen. Moest jij vandaag ook ergens om huilen. Lekker doen. En op pad gaan, het helpt.

ps.
Terwijl ik dit schreef komt Olov uit bed en vraagt naar cadeautjes. Jan verwijst hem naar mij, hij weet niks van cadeautjes. Ik probeer Olov uit te leggen dat er vandaag nog geen cadeautjes zijn. Nou ja, eigenlijk een heleboel dus, maar dat is nog moeilijk te begrijpen voor een twee-jarige.