Bevestigingen

Als alles bij elkaar komt, dan weet je dat het klopt. Zo was het dit weekend.

Al waren er maar twee deelnemers, zij en ik waren vastbesloten: een verstillend en verdiepend kloosterweekend. Ik had zelf wel even getwijfeld. Moet je geen grotere groep hebben? Is dit het wel waard? Maar…zoals Zuster Sarto me zei, terloops, in het weekend; je moet het elke keer gewoon door laten gaan, dat is goed voor je bedrijf, jezelf en de mensen die je meeneemt. En dit bleek ook, in de loop van het weekend. Haar aanmoediging en hoe het weekend verliep; Een mooie bevestiging.

En dit was niet de enige bevestiging.

Bij aankomst vroeg één van de deelnemers (opnieuw); moet ik nu heel de tijd stil zijn. Ik legde uit dat we veel momenten van stilte hebben en dat ik in die stilte werkvormen aanreik, om de stilte vorm te geven. Maar dat we ook momenten van ontmoeting, delen en gesprekken zullen hebben. En vooral dat het niet gaat om de stilte in de eerste plaats, maar dat stilte wel een manier is om tot de Bron te komen.

Hij was eerder gearriveerd, dus zo wandelde we in de middag samen een rondje om het klooster. Hij praatte en ik luisterde voornamelijk. En bedacht me, het is goed dat er straks stilte momenten gaan zijn. Niet, omdat ik zijn verhalen niet interessant vond, maar omdat ik merk dat er veel input in mijn hoofd bij kwam. En ook zijn eigen hoofd leek constant in beweging te zijn.

Wat gunde ik hem een andere ontmoeting, dan mijn luisterende oor. Een van ontvangen.

We maakten de eerste viering mee. En daar werd gebeden; voor de bezinningsgroep, dat zij zullen ervaren dat stilte niet de afwezigheid van geluid is, maar een ontmoeting met Gods liefde. De zuster wist niet dat ik die avond een inleiding zou houden over; de verschillende treden van de stilte; ademruimte, onrust / struikeling en tot slot; ontmoeting met Gods liefde, je de beminde weten.

Opnieuw een bevestiging.

Dag 2 – Ook wel de dag van de onrust of de struikeling. Het is zelfs een gegeven dat veel kloosterlingen willen vertrekken, als de onrust toeslaat. Maar stil worden gaat niet zonder dat er ook juist onrust ontstaat. Zoals zuster Madeleine ons later op deze dag verteld; mensen schrikken als het stil wordt! Maar het is normaal. Dat je gedachten juist nadrukkelijker aanwezig zijn. Dat is niet erg. Dat is menselijk. De onrust hoort erbij. En zo werd er die ochtend tijdens de eucharistie door de priester gepreekt uit ‘de storm op het meer’ en hoe waardevol is het als er dan iemand is die zegt, het komt goed! Zo was ik ook de tweede dag begonnen. We mogen weten dat, ondanks en dankzij onrust, God er bij is!

Opnieuw een bevestiging.

Dag 3 – Verlangend naar ons een ‘beminde te weten, Gods kind’, preekte de priester vandaag over ‘God heeft ons gewild. We zijn zijn beminde’. Opnieuw, hij wist niks van mijn programma.

Opnieuw een bevestiging.

En zo verteld de ene aan het einde van het weekend; er is weer wijdsheid. Ze koos aan het begin van het weekend een foto zonder uitzicht door het raam, vanachter het bureautje. En aan het einde van het weekend een foto met een opkomende zon, vanuit het raam, zicht op een wijds landschap. Zo kon ze ook tijdens een wandeling verdriet om een familielid loslaten. De natuur zorgt voor nieuw leven. Dat hoeven wij niet te doen. Hoe hoopvol.

En was de ander verast; gewoon door het overschrijven van een bijbelgedeelte. Hoe het door je heen gaat en tot je komt. Nee, hij wist niet of hij nu echt in een klooster wilde wonen. Maar daar zijn, gesprekken voeren, nieuwe manieren van stil zijn, bijbellezen en mediteren ontdekken was wel heel waardevol.

En ik, ik heb genoten van het ‘eruit zijn’, van de deelnemers, van het zitten in de tuin, van het mijmeren, van de onverwachtse verassingen, de ontmoetingen met de zusters, van de bevestigingen. Zo ook op het laatste moment, toen ik vroeg; wat vonden jullie er van om met mij op stap te zijn. Waarbij een van de deelnemers mij zei:

De rust die je uitstraalt & de leiding die je neemt, met daarbij veel ruimte voor onze eigen processen, maken dat ik me vanaf het begin op het gemak heb gevoeld en over kon geven aan het weekend.

van een van de deelnemers

Opnieuw een bevestiging.

Een bevestiging, van wat eigenlijk? Van Iemand die alles in de hand heeft. Van Iemand die ons kent. Van Iemand die overal bij betrokken is. Van iemand die een plan voor ons leven heeft. Van Iemand die wil dat wij Leven! Volop.

Zo ontdekken we alle drie opnieuw de uitnodiging om God te vertrouwen!

Stil maar…

Ik ben er bij.
Ik laat niet los.
Ondanks alles.

Leef maar.
Ga maar.
Doe maar.

En weet…dat Ik God ben.
Psalm 46 – in eigen taal

Opnieuw een bevestiging.