Herken jij dat? Dat je denkt, heerlijk…. Adempauze. Even niks. Lekker even van de zon genieten. En als je er dan een paar minuten zit, gebeurt het. Je pakt je mobiel. Beantwoord nog even dat appje, zoekt nog wat informatie op, doe nog even een belletje. Of je gedachten schieten alle kanten op. Oh ja, de was moet je ook nog even ophangen. En je denkt opeens terug aan die ontmoeting, die toch wat anders liep dan je had gehoopt.
Of zoals een medewandelaar zei tijdens het eerste uur wandelen op as-woensdag…. Pff… er popte van alles op in mijn hoofd. Ongelofelijk. Geen idee waarom ik daar allemaal aan denk!
He, maar dat had je toch niet bedacht? Je ging even ‘lekker niks doen’ en genieten.
dat is soms verdraaid lastig
Ik had bedacht de 40dagen tijd minder schermtijd te hebben, in ieder geval ’s avonds. Een plan om de nieuwe tijd in te vullen had ik nog niet direct. Wat er gebeurde? Ik vroeg me af wat ik nu eens zou gaan doen? Ik voelde vooral moeheid… Ik viel in slaap op de bank (waar ik mezelf anders waarschijnlijk wakker had gehouden, door schermtijd).
Ik voelde vooral onrust. Ook overdag.
Door deze kleine verandering viel het me opeens op; hoe lang ik gewoon in de ‘aanstand stond’ & ‘gewoon doorgaan’, van dag – naar – dag. Op zich prima, niks mee. En toch, als ik dan probeer wat stil te zitten en dit gebeurt, dan baal ik toch een beetje! Waarom, omdat ik door in de ‘aanstand’ te staan, ook weet dat ik essenties mis, meer geleefd wordt, minder erbij ben, met hart en ziel. En dit is niet wat ik wil, waar ik in in geloof, hoe het leven bedoeld is.
En die eerste stilte is helemaal niet fijn. Er komt onrust, verwijtende gedachten, zoeken naar ‘wat gebeurt er eigenlijk’ en vragen als ‘hoe is het eigenlijk met mij, met ons’.
Ik weet dat veel mensen dit herkennen. Ze zeggen tegen mij;
Zo’n kloosterweekend, nee hoor… niks voor mij. Ik heb niks met stilte. Laat mij maar lekker bezig zijn.
een voorbijganger
En dat mag en kan! Maar vaak hoor ik er doorheen, ik zie op tegen die onrust. Zo zei een ander: ik vind het spannend, ik weet niet of ik het aankan. Maar als ik het dan toch aan wil gaan, dan samen met jou. Mooi compliment ;-)!
Maar ik denk, dat je het aankan. Als jij durft te luisteren wat er onder die onrust zit, dan vind je een nieuwe basis.
Zo ook deze keer weer is mijn ervaring. Een goede week verder en gister, eindelijk…. Ik was opeens in een boek beland. En ik weet, als ik mezelf daar weer in kan verliezen, dan komt er nieuwe rust en verdieping. Het is een begin. Want ik merk dat het nog steeds druk in mijn hoofd is, ik me van alles afvraag, maar ik weet door de rust vol te houden, dat er meer rust zal komen.
Dit heb ik geleerd van de monniken, die vertellen dat er drie treden van stilte zijn (nav de Levensregels van Benedictus).
De eerste stilte: het op ademen. Heerlijk! Na een dag hard werken, op de bank. Het is vaak een uiterlijk stilte.
De tweede stilte: de struikeling, of de onrust. Ja, als je wat langer stil blijft, komen er vaak vragen om de hoek, of verwijten, gevoelens, misschien wel dingen die je liever wegdrukt, niet hoort…. Maar deze kunnen je juist helpen om jezelf echt te horen, serieus te nemen, te aanvaarden.
De derde stilte; de innerlijke stilte of vrede. In de woorden van Benedictus – reliagare (Re= her en liigare=verbinden) met jezelf, met de ander en met het Andere.
Die laatste trap bereik ik vaak niet. Vergeet zelfs gerust dat dat eigenlijk de bron van mijn leven is. Waaruit ik weer verder kan. Herken jij dat?
Neem dan vandaag nog de tijd om even stil te staan. Oefen hierin. Ik ga door met mijn 40dagen tijd project! Omdat ik weet dat door die onrust heen, ik rust zal vinden.
En natuurlijk kan je ook mee naar een kloosterweekend!
Ga het maar aan, die onrust!
Wie wil er nu niet die innerlijke vrede.
Ja, het kost misschien iets, maar wat het je brengt is zoveel meer!