Ik geloof dat het leven een pelgrimsreis is. Onderweg naar een heilige bestemming. En onderweg komen we hobbels tegen.
Uitdagingen.
Pijn.
Moeite.
Dit hoort bij onderweg zijn. Dit hoort bij leven. Dag mag er zijn.
Pelgrimeren en kloosteren zijn heilzame manieren om ruimte te maken. We zoeken hoe alles een plek vind in jouw onderweg.
Wat raakt je?
Wat mag je los laten?
Wat fluistert je hart?
De hobbels hoeven je niet stil te laten staan, ze mogen geïntegreerd worden. Zodat je ermee verder kunt op jouw onderweg zijn. Op een manier die bij jou past.
Je mag je eigen weg gaan.
Sterker nog; ik geloof dat het de bedoeling is dat jij op jouw authentieke hart afstemt, ontdekt wat daar je hoort en vandaaruit je weg gaat. Precies dat is die heilige bestemming.
Dat is voluit leven en een leven vol betekenis voor jouw plekje in deze wereld.
Of dat nu een grote plek is, op het podium of meer onzichtbaar.
Jouw uniciteit, jouw eigenheid en jouw stappen doen er toe.
Ik schreef hierover een blog; Zet die stap. Leef naar je waarden.
Dicht bij je hart en van betekenis.