Alsof ik dat in een paar zinnen kan zeggen. Een poging.
De wereld is vol. Wij westerlingen zijn geneigd om in ons hoofd te leven. Niet als een kip zonder kop, maar als een kop zonder kip. Zei Michelle van Dusseldorp ooit op een vrouwendag.
De druk is hoog om ‘alles uit jezelf’ en ‘alles uit het leven te halen’. En ook als je al lang besloten hebt om daar niet aan mee te doen, blijft het leven keuzes maken. Hoe doe je dat? Waar wil jij je tijd en aandacht wel aan besteden? Wat laat jij links liggen? En dan nog niet te spreken over alle gebrokenheid die je tegen kunt komen. Ingewikkeldheden in jezelf, in de maatschappij. En dat maakt het soms zoeken.
Eenvoudigheid en verstilling is vaak ver te zoeken in onze ‘altijd meer en bereikbaar zijn’ maatschappij. En dat zorgt voor uitdroging. Verarming. De ziel gaat langzaam uit.
En hoewel alles lijkt te roepen. Maak iets van het leven. Vraag ik – in navolging van Victor Frankl – me steeds vaker af. Hoe kan ik van betekenis zijn. En als dat klopt met wie jij bent en jouw hart. Haal je daar een enorme voldoening en vreugde uit.
Pelgrimeren en kloosteren zijn wat mij betreft broodnodig om gevoed te worden en op het juiste spoor te blijven. Integreren wat je onderweg tegenkomt, ontdekken wie jij mag zijn. Het spoor wat je helpt om voluit te leven en betekenisvol te zijn op jouw eigen unieke plekje in de maatschappij.
Ik geloof….
dat iedereen gewild en welkom is in het leven
dat we een betrokken God hebben, die Groter is dan wij
dat we onderweg mogen zijn, met vallen en opstaan
dat we aan elkaar gegeven zijn in het leven
dat we geroepen zijn om zinnig onderweg te zijn
dat iedereen een unieke weg mag gaan, passend bij zijn authenticiteit en plekje in de maatschappij
in de kracht van stilte, natuur, inspiratie en ontmoeting