Na het overlijden van z’n eigen moeder en een laatste tante van zijn vaders kant heeft hij de taak foto’s en dia’s uitzoeken. En aldoende beseft hij en schrijft hij ons. ‘Je ziet dan een heel leven aan je voorbij trekken … en beseft hoe het leven zelf eigenlijk net zo’n queeste is als jullie dit jaar op de fiets ondernemen.’
Wat doet het recht aan hoe we de reis ervaren. We kunnen het zelf niet beter zeggen. Ik zoek nog even naar de betekenis van het woord queeste: ‘een queest is een zoektocht; in het bijzonder een zoektocht die het karakter heeft van een levenstaak. In verhalen gaat het veelal om een avontuurlijke, lange reis met grote hindernissen die de hoofdpersoon moet zien te overwinnen, al dan niet met hulp. Obstakels zoals wilde rivieren of andere natuurfenomenen, vijanden en monsters zijn standaardingrediënten’.
Bewust of onbewust zijn onze levens ‘zoektochten’.
Is ieder mens niet op zoek naar ‘zijn levenstaak’. Naar dat wat betekenis geeft?
De beeldspraak spreekt ‘een avontuurlijke lange reis met grote hindernissen’. Ik denk aan gisteren, we staan voor een rivier, daar waar de route ons verteld dat er een pad zou moeten zijn. Het is met een obstakel, we willen naar de overkant. Oh, nee. Moeten we omkeren? We willen niet terug. En het hoeft ook niet, we komen ook aan de overkant. Mede dankzij David, de jongeman die we ontmoet hebben en waar we samen mee fietsen. Door het water heen. Fiets voor fiets. Kar losgekoppeld en tillen. Olov aan de hand. Tassen dragend. En genieten van het door het water lopen en genieten van dat we het gedaan hebben. Maar net zo goed voelden we daarvoor de teleurstelling over die rivier. Het ongemak.
Onze reis is een zoektocht. Soms denken we iets gevonden te hebben. Meer vertrouwen dat het wel goed komt. Meer zicht op hoe het leven bedoeld is. Evengoed zijn we de laatste tijd meer ontheemd, meer verloren, meer moe. Was dit het dan? Dat we moe naar huis toe keren? Dat het misschien toch te veel gevraagd was? Zoals de queeste zegt. Dat het een onmogelijke levenstaak is, dat hele reizen van ons? Teveel obstakels?
Deze reis zien we als onderdeel van onze ‘levenstaak’. En als ik er zo tegenaan kijk, dan kom ik iets anders op het spoor. Ik denk terug aan het begin. Euforisch. We gaan het doen. We hebben scherp waarom we dit willen: gezinstijd, avontuur, beweging en ontmoeting. Zoveel mooie herinneringen en momenten komen boven drijven. Een glimlach. En hoop. Wat hebben we al veel gezien, beleefd, overwonnen, ontdekt. En ja, als de moeheid overheerst, weet je wat er gebeurt (ook al zal iedereen zijn eigen manieren van uit hebben): kribbig, kortaf, kritisch, teleurgesteld, boos, verdrietig, verwijtend. Iets van dit.
Dus én tijd om uit te rusten. We plannen bewust veel dagen in Athene. Om de fietsen te repareren, om project te bezoeken, maar ook om te rusten.
En langzaam kom ik meer dingen op het spoor en misschien wel een antwoord op de queeste van deze reis op het spoor.
Ik noem ze voorzichtig levens en reislessen.
Ze zijn niet nieuw. Anderen hebben er al over geschreven. Sommigen zijn zo oud als de weg naar Rome. Maar tijdens de reis komen de lessen als nieuw of opnieuw naar ons toe. Lijfelijk ondervonden en doorleefd tijdens deze reis. En wie weet herken jij er iets van?
En dat maakt dat deze reis, deze zoektocht, het waard is. Want is dat niet wat het leven van ons vraagt. Leer me kennen. Leer me omarmen. Beweeg mee. Ga mee. Alles op dat levenspad, is onderdeel van die Weg.
En de lessen deel ik graag met je en hoop ik vast te houden ons verdere levenspad en zoektocht op.
- God door ons en alles heen
‘We zijn op de goede weg’. Zomaar een opmerking van een ontmoeting met een andere familie. Op een andere dag. ‘Ik wil je uitnodigen in ons huis, 45km verderop. Om te eten, te slapen.’ Gebeurt dit echt? Evenals dat vlindertje wat zo vaak voor me danst. Het zijn verarssingen en cadeautjes. En ook het moment dat wij besloten ergens een gift over te laten en blijkt dat deze meneer het zo hard nodig heeft. Ik denk meer en meer dat dit is hoe God door ons werkt. Dat wij soms engelen tegenkomen. Dat dit het goede is wat God voor ons en voor de ander in petto heeft.
Sta open voor de ontmoeting met God in de ander en voor iets van God laten zien aan die ander door jou heen. - Het waardevolle van het kleine stille en alledaagse
Onze dagen zijn vol, het onderweg zijn, regelen van plekken om te eten en slapen, het fietsen met zijn uitdagingen van bergen, zandpaden, wind of wat dan ook. En dan nog het omkijken naar elkaar. Contact houden met thuis. En in dat verhaal ben ik zelf en is God. Waarschijnlijk is ook jouw leven vol. Wat helpt het om in dit leven elke keer te zoeken naar ‘even stil zijn’, bij mezelf en bij God. Niet in het grote. Maar gewoon in het kleine, stille en al aanwezige door de dag heen. Luisteren naar de vogels. Kijken naar de zee. Genieten van de kinderen. In de rij van de supermarkt. Olov achterop de fiets: Mama, zorgt God ook voor mij. Ja jongen, dat doet hij. Zomaar even wat schrijven. Een groet voor de ander. Zoek niet naar het grote. Maar zie het kleine. In ons alledaagse leven zitten zoveel pareltjes. - Regie & authenticiteit
Soms val het allemaal even tegen. Vaak merk ik dat men (en ik betrap natuurlijk ook mezelf) dan denkt: Dan moet je maar iets anders gaan doen of dan moet je het maar anders doen. Zodat ik of het wel ‘perfect’ wordt. Ik geloof steeds minder in maakbaarheid, van oneindig aan onszelf en onze levens sleutelen. Alsof we perfect moeten worden. Maar, zijn we niet al perfect zoals we zijn, in ons authentieke zelf? Wel geloof ik in kunnen groeien. Hoe verhoud zich dat tot elkaar? Enerzijds regie en de vrijheid om te kiezen waar je kan en wil groeien. Anderzijds mildheid en acceptatie van dat wat tekortschiet of gebrokenheid en genade ontvangen. - En – En.
En we zijn moe van en in de reis en we geloven op de goede weg te zijn.
Ik (en vele met mij) hebben vaak de neiging om te denken in óf het een óf het ander. Als je moe bent, moet je niet de hele dag gaan fietsen. Maar dat is niet altijd de oplossing. Je kan ook rustiger fietsen, of wat langer afstappen. Net als wij mensen, is het vaak én én. Als je een sterk persoon bent, van uitdagingen houdt, avonturen opzoekt en aangaat… kan er makkelijke gedacht worden dat dat alles is wat er te zeggen is. En dat het je makkelijk af moet gaan. Maar! Ik geloof dat elk mens én én heeft. Ook zijn kwetsbare kanten. Ook zijn moeiten. Ook zijn uitdagingen. Ja, ik houd van avontuur en ja ik ben een kwetsbaar mens. Én én. Het wordt er mooier van. Overigens ook terug te zien in emoties en gevoelens. Wilde ik vroeger ‘alleen maar vrolijk zijn’ want dat hoorde, dan zat je lekker in je vel, dan deed je het goed. Dat was fijn. Voor mezelf voor anderen, dacht ik. Door de jaren heen leerde ik, dat er zoveel meer veelkleurigheid in mij was dan ik kon vermoeden. Veelkleurigheid aan emoties, karaktereigenschappen, kwetsbaarheiden, krachten, talenten. En op de reis ervaar ik het makkelijker… al die verschillende emoties en kanten naast elkaar. Ze horen bij mij. Ze mogen er zijn. Elk moment in mijn leven. En als het me lukt om ze gewoon te ervaren, er naar te luisteren, willen ze me ergens op wijzen er evt iets mee te doen, dan wordt het vaak een prachtige dag. Met die traan en met die lach. - De weg voorziet
Iets wat ik regelmatig mezelf hoor zeggen. En het is echt zo. Spullen die kapot gaan. Plekjes zoeken om te slapen. Etensvoorraad aanvullen. Elke dag hebben we wat we nodig hebben. Het komt altijd goed! Oh en soms moet je natuurlijk zelf je verantwoordelijkheid nemen. Maar op sommige dingen heb je geen invloed, en ook die dingen komen goed. - Volg je eigen pad
Echt, er is maar een weg die écht bij jou past. Dat is niet mijn weg, dat is niet de weg van dat leuke mens op insta. Dat is volledig je eigen weg. Mooi toch! - Alles heeft zijn tijd
Er zijn dagen die voorbij vliegen. We zijn gewoon lekker bezig met fietsen, zorgen voor de kids, eten, drinken, tent bouwen, route zoeken, slaapplek regelen of vinden, zien wat er op ons pad komt. Er zijn periodes waarin ik stil ben, wat sacho misschien zelfs, niet zoveel te zeggen heb… Beweeg er in mee! Als ik in die periode bijvoorbeeld iets wil schrijven, moet het uit mijn tenen komen. Laat het los. Het komt wel weer. De winter is prachtig met zijn inzichzelf gekeerdheid. Een tijd van sterven. En daarna wordt het altijd weer lente. En gaat het als vanzelf weer stromen. - Je kunt bergen verzetten Als je me vooraf had gezegd dat ik dit intensieve leven aan zou kunnen en dat we zoveel en zover zouden fietsen. En met name over de hoogtemeters had ik je uitgelachen. Nee, dat trek ik niet. Maar…4000km verder, 17000hoogtemeters verder. Elke dag een beetje fietsen. Dat brengt je uiteindelijk 4000km verder. En zo is het ook met groei. Als je je waarden scherp hebt, dan beweeg je daar stapje voor stapje naar toe. Soms een grote stap, soms een kleine stap. Of met die nieuwe baan, stap voor stap leren en groeien.
- Je hebt vandaag de keus. Soms dacht (en nog steeds denk ik soms)… straks, dan ga ik wel kiezen… Maar je hebt elke moment de keus. Wacht niet te lang. Vandaag heeft zin om te kiezen waar je aandacht aan wilt geven. Vandaag kan je kiezen voor dat wat je hart leeft. Wat je belangrijk vindt. Je hoeft niet te wachten tot het juiste moment. Of de juiste omstandigheden. Die zijn er simpelweg nooit helemaal. Het kunnen zelfs uitvluchten zijn. Dus vandaag. Kies vandaag!
- Groeien als partner en gezin
Het goed hebben samen, is niet dat het heel de tijd gezellig, lief, leuk en aardig is. Of dat de omstandigheden zo zijn, dat het allemaal vanzelf gaat. Het ís continue de ander écht willen ontmoeten. Wat denk jij, wat voel jij, wat is jouw behoefte? En… wat is mijn behoefte, wie ben ik, wie wil ik zijn. De ander de ander laten, de verantwoordelijkheid voor onszelf nemen. En zo ontstaat er een veilig samen. Waarin we allemaal kunnen zijn.
En die levensreis, die queeste, die blijft. Maar niet zonder dat deze reis ergens onderdeel is geworden van ons, van ons leven. Het heeft ons weer verder gebracht.(Nog) niet wetend waar naar toe. Daar is het het leven voor. We zijn benieuwd naar wat er komen gaat.
