Terwijl ik vanmorgen een rondje ging hardlopen kwamen er drie dingen samen en het riep me wakker!
- Een artikel over moeilijk opvoedbare jongeren en een ander bericht over kinderen die ‘toe zijn aan vakantie’.
- Het kijken van het Hoge Noorden programma van onze zuiderburen (Belgie).
- Mijn eigen post waar ik schreef over. ‘Mijn to do lijst roept’
Even wat achtergrond informatie over bovenstaande punten.
- Over moeilijk opvoedbare jongeren die van groep naar groep geplaatst worden. Want ze passen niet in het systeem.
De strekking van het verhaal was
Waarom zoeken we hulp? Plaatsen we ze weer over naar een andere groep?
Hebben we eerst het volgende gecheckt of aandacht gegeven:
* max 2 uur schermtijd
* elke dag naar buiten
* is er écht contact geweest
* hebben ze gezonde voeding gegeten
* zijn ze uitgedaagd om met hun hobby bezig te zijn
* konden ze creatief bezig.
En het lijstje gaat door.
Met allemaal gezonde, normale dingen.
Die zomaar vergeten kunnen worden.
Want de jongere is depressief, moe, onbereikbaar, boos, verdrietig. En laat gedrag zijn, wat je gaat begrenzen. Waarover je gesprekken voert.
Terug naar het normale leven, zei Wim Ter Horst al, in zijn boek: Herstel van het gewone leven.
Een ander bericht ging over ‘kinderen die toe zijn aan vakantie’. Waarom zijn we dat normaal gaan vinden? Dat kinderen vermoeid zijn? Bleke gezichtjes hebben? Dat we accepteren dat ze toe zijn aan vakantie. Waarom doen we alsof overprikkelde zenuwstelsels normaal is? Een vermoeid kind is niet normaal. Bleke gezichten zijn niet normaal. - Ik kijk het programma ‘Het Hoge Noorden‘ van onze zuiderburen (Belgie). Ik geniet van de beelden van de prachtige natuur. Maar ook het moeten ‘dealen’ met de natuur. De wind, de sneeuw, de donkerte, het licht. Het ‘op elkaar aangewezen zijn’. De ruimte in het land.
- Ik denk aan mijn to do lijst. Die me vraagt efficient te zijn. Hard te werken. Af te vinken. En waar ik even in verdwaalde afgelopen dagen.
Buiten roept. En toch moet ik dan soms me echt losmaken van dat werk.
Ik ben weer wakker geschud!
Ik heb een voorbeeld te zijn. Ik heb keuzes te maken.
- Het gewone leven voorleven. En onze kinderen en jongeren helpen te leven. Volop. Buiten. Spelen. Verbinding. Voor mezelf. Voor mijn kinderen. En voor wie het maar wil zien.
- Je weet waar je op ademt, waar je ruimte en wijdsheid voelt. Kies ervoor om daar naar toe te blijven gaan of naar toe te bewegen.
- Buiten roept. Laat efficiënte je niet uithollen. Hard werken is niks mis mee. Maar als het ten koste gaat van gezonde dingen. Zoals naar buiten gaan, ontspanning en echte verbinding. Gaat er iets mis. Gaat er iets wezenlijks verloren.
Wat leef jij jouw kinderen voor?
Hoe leef jij?
En wil je hier meer helderheid in?
Richting?
Tijd voor maken om besluiten te nemen.
Is dit een zoektocht?
Ga mee met een van de activiteiten van zinnigonderweg.
Wees meer dan welkom!