Ben ik verdwaald?’
Daar staan we dan. 12 mensen, alle leeftijden. We doen mee met de workshop ‘God ontmoeten in de natuur’. We delen onze ervaringen. De opdracht; zoek een boom en neem wat vragen door. Biddend.
De antwoorden:
‘ik was vooral druk met mezelf, ik herkende me in die boom met allerlei takken. Zo zijn mijn gedachten. En ik bad, om rust. En die kreeg ik. Opeens zag ik paddenstoel vlak voor mijn neus. Ze vertelde het met tranen in haar ogen.’
En die jonge moeder; ik probeerde me te concentreren. ‘Toen ik het lijstje met vragen even opzij legde, ervoer ze opeens; Steun maar tegen deze boom. Steun maar. Rust hier maar even uit.’
Ik zelf bleef hangen bij de ‘wortels’. Natuurlijk, zei hij achteraf, ik snap jou wel, na een jaar rondtrekken, dat je behoefte hebt aan wortelen.
Dat was niet wat ik bedoelde.
Ik zoek niet zozeer naar wortels op een plek. Ik hoorde de uitnodiging om vooral te wortelen in God. In Zijn Stem. Zijn belofte. Zijn woord. Zijn weg. Zijn leven.
‘Als een boom is hij, wortelend waar water stroomt,
die vrucht draagt in het seizoen;
zijn gebladerte zal niet verdorren.
Tot ontplooiing komt al wat hij doet.’
Ik voel een uitnodiging. Niet wortelen in comfort, in zekerheid, in macht, in status. Wortelen in het Woord.
Ik vroeg me ook af… Ervaar ik dat vrucht dragen? Dat tot ontplooiing komt al wat hij doet. Nou nee… eerlijk gezegd niet. (dat wil overigens niet zeggen dat de vrucht er niet is. Kijk naar wat je zaait en niet naar wat je oogst, zegt Mirjam van der Vegt. Of, doe wat je hand vindt om te doen…).
Sterker nog, op de terugweg sprak ik met een ander. Ze zei; het zijn natuurlijk wel luxe vragen waar jij mee bezig bent.
Slik.
Luxe vragen?
Ik voel me eerder een roepende in de woestijn. En een beetje verdwaald. In mijn eigen leven. In wat ik doe. In wat ik niet doe. In wat ik hoor in gesprekken.
We hebben het over keuzes maken. Ons zoeken na ons thuiskomen over waar we tijd en aandacht aan besteden.
Ben ik inderdaad met mijn onderneming die gericht is op zingeving bezig met luxe.
Is het inderdaad zo dat veel mensen hier helemaal geen tijd en geld voor hebben?
Is het inderdaad een luxe probleem, kan dit alleen als een van de twee veel geld verdiend, waardoor de ander ‘kan doen waar hij zin in heeft’.
Inside-information; onze bankrekening is bijna leeg en dat terwijl we beiden werken (ha ha… als je Jan ziet rondcrossen in een roodshirtje, hij is fietskoerier) en werk zoeken (Jan is bijna 20brieven verder en ik rond de 9). We voelen ons niet echt in een luxe positie.
Tegelijkertijd hebben we wel luxe. Met een huis. Met eten. Met kleding. Met elkaar. Zonder oorlog. Zonder honger. Zonder fysiek geweld.
Edith Eger, holocaust overlever, schiet me in gedachten. Of Victor Frankl. Dietrich Bohnhoefer. Zij schrijven over zingeving. En zij hebben oorlog meegemaakt. Niet bepaald luxe posities. En toch had zingeving wat hun betreft prioriteit.
Ja, diep geraakt ben ik als ik zie dat mensen iets van werkelijke rust, vreugde en bemoediging op het spoor komen, door even ‘bij de boom te zitten’.
Ja, diep geraakt ben ik ook als ik de gesprekken hoor over ‘druk zijn, geen tijd hebben, niet de luxe hebben om minder of ander werk te doen, of roepingen te volgen’.
Ik weet niet hoe jouw leven is. Ik ken jouw situatie niet.
Maar, als je nu door de bomen het bos niet meer ziet.
Of door het bos de Boom niet kan vinden.
Of gewoon even wil steunen.
Of wortelen.
Weet hij staat er. Ga er eens bij zitten. En luister. Wat wil het jou zeggen?
En weet, dit is geen luxe. Het is noodzaak.
Om geworteld te leven.
Wil jij hier meer van? Ga mee op pelgrims of kloosterweekend.
Of wil je liever 1-op-1. Ook dat kan.
Weet je meer dan welkom!
www.zinnigonderweg.nl