Is ongemakt
altijd belemmerend? Vervelend? Moet je er iets mee? Al schrijvend kwam er voor mij een antwoord…
Terwijl wij op Goede Vrijdag samen met 3 andere deelnemers uit 1 gezin naar Stille Zaterdag zouden gaan wandelen, zaten zij met een blessure. Een voet die niet goed werkte. Ongemak. Dus, moesten zij afzien van het lopen. Maar wat superleuk was, ze gingen wel mee naar de Pelgrimsherberg. Wij besloten vrij snel, we gaan gewoon wandelen. We hebben alles voorbereid. We hebben er zin in. Het beloofd mooi weer te worden.
Zo wandelden we vanuit de Ooijpolder, over de beruchte wandelroute N70 (over de 7 heuvelen bij Nijmegen), naar onze ‘Casa Nova’. We hadden ’s morgens al wat spullen afgeleverd, dus naast Olov en wat lunch-, luier- en drinkproduchten waren we licht bepakt. Toen hoorden we opeens dat de Goede Vrijdagplechtigheid verschoven was. Ipv einde van de middag, zou deze al om 15u plaatsvinden. De priester – op leeftijd – vond dat een handiger tijdstip. Snel onze gasten ingelicht. En zodoende hadden wij er die dag behoorlijk de pas in. Wat gehaast liepen we ons pad. Zo erg zelfs, dat we vergaten dat we evt. zouden lunchen met onze gasten. Zij zaten vergeefs bij Opoe Sientje op ons te wachten, genoten wel van de bijzondere plek waar ze lekker een hout vuurtje konden stoken en we ontmoeten elkaar uiteindelijk op de parkeerplaats van de Herberg.
Dit had natuurlijk goed ongemakkelijk kunnen worden. Je gasten vergeten.
Maar… totaal niet. Terwijl wij elkaar nog nooit hadden ontmoet, voelde het vertrouwd. Tijdens het kopje thee in de huiskamer, kwamen de gesprekken gelijk los. Niks geen ongemak. Vooral gezelligheid. En even later belandden we bij de Goede Vrijdagplechtigheid. Iedereen zat op tijd klaar… de tijd tikte door. Er gebeurde nog weinig. We wachten af… en jawel, zo’n 10minuten later kwam daar de priester. Ondertussen, van al dat wachten was Victor, de kleine man van onze gasten, wat onrustiger geworden. Lekker te brabbelen en te spelen. De priester vroeg;
Kan hij niet gaan slapen?
Nee, zei onze gast. Nu niet. De priester zichtbaar in verwarring, zo’n verstorende factor, dat kon hij moeilijk handelen. Enig ongemak volgde, waarop werd besloten dat Victor met vader de plechtigheid verliet. De priester beaamde, dit was beter zo. Ik dacht aan het verhaal; laat de kinderen tot mij komen. De priester dacht er duidelijk anders over.
Zo begon de Goede Vrijdagplechtigheid. Dit was niet het enige ongemak.
De gemeenschap was duidelijk niet helemaal op elkaar ingespeeld. Dan werd er een verkeerd lied ingezet, dan was er iemand aan het woord, terwijl die zijn mond moest houden. Dit werd dan duidelijk gemaakt door de anderen. Stop, stop! Maar hij hoorde het niet en maakte zijn tekst af. Zo keken wij, als toch wat buitenstaanders toe… zoekend naar de rust, de stilte, de diepgang. En het duurde en duurde maar! Bijna 1,5uur later stonden we weer buiten. Op zoek naar Jan, Olov en de andere vader met kleine man. Olov vond vooral trappen leuk. En leefde zich uit. Maar ook zij vonden het lang duren en werden ongedurig. En toch, als je dit neemt zoals het komt, heeft het ook wel wat. Dat onvolmaakte. Dat gekke. Dat on-affe. Is dat niet met elkaar gemeente-zijn?
Na nog een rondje gezamenlijk buiten te hebben gelopen, was het etenstijd. Uit voorzorg werden we apart gezet, twee van die kleine druktemakers erbij, dat wilden ze de andere gasten niet aan doen. Eigenlijk net zo handig. Hoefden wij wat minder op te letten op onze kleine boeven.
Olov had overdag vooral gedacht dat we terug naar de auto zouden gaan…toen hij moe begon te worden, vertelde hij ons; auto, auto… hij wilde terug. Dan kon hij lekker zitten en slapen. Nadat ik hem verteld heb dat we vandaag niet naar de auto zouden gaan, dat hij in de rugdrager mocht slapen, gaf hij zich over… en dutte in. Met name, dutte in! Toen we even stil stonden, was hij weer wakker.
Dit uitte zich ’s middags in een kort-aangebonden mannetje (ongemak) en ‘s avonds in een inslaap storten. Dat was dan weer het voordeel.
De mannen gingen naar de kruisweg. Toen beiden kleine mannen sliepen, de babyfoons geïnstalleerd, settelden wij ons dicht bij onze kamers. Zo konden we snel terug zijn als een van de kinderen dat nodig had… echter… we werden dringend verzocht een andere plek te zoeken. Opnieuw wat ongemakkelijk, maar… we belanden in een sjieke kamer. In de woonkamer met de andere gasten werd vooral tv gekeken. Dus waren we blij met onze eigen ruimte, waar wij vooral benieuwd naar waren; Wat houd jullie bezig? Wie zijn jullie? Mooie gesprekken in een bijzondere omgeving.
Helaas was er nog meer ongemak. Had de een een zere voet, had de ander een virus of iets anders te pakken, waardoor het toilet vaak werd bezocht. Tussendoor ontmoeten we elkaar!
Wat bijzonder, elkaar niet kennen en zo gemakkelijk de diepte in. Zoals later werd verwoord; het is fijn om met mensen die je niet kent dingen te delen. Bij vrienden zijn er soms dingen die je niet meer deelt, omdat het de zoveelste keer is…omdat je al weet wat de reactie gaat zijn. De gesprekken gingen over; nieuwe vormen van gemeenschap en geloven zoeken, hoe doen jullie dat, waar draait het nu eigenlijk om?
Voldaan lagen we op bed. Dit is toch waar we het voor doen, ruimte voor zoekende zielen.
Na het ontbijt en nog een stille zaterdag moment, zwaaiden we elkaar uit. Wij weer aan de wandel. Zij huiswaarts, het ongemak zorgde ervoor dat ze zo snel mogelijk naar huis wilde. Opnieuw dichtbij een toilet.
De tweede dag wandelen voor ons was er een van klimmen en dalen. En het laatste stuk door de weilanden van de polder. Olov was zeer verheugd toen hij de auto terugzag. En wij ook. Lekker naar huis! Moe maar voldaan. Met een nieuw ongemak. Mijn zwangere lijf, vind langere afstanden lopen, maar zo zo… mijn bekken gaan protesteren.
Bepaald al het ongemak de stemming, de inhoud, het resultaat, de positiviteit, de terugblik. Nee! Ondanks al het ongemak was het goed! De ene keer omdat we flexibel waren, het omarmden, er om glimclachten, ons verbaasden, een andere keer omdat we het lieten gebeuren of een oplossing zochten… Zo konden we – met ongemak – toe leven naar de Pasen, lekker wandelen en misschien nog wel het meest bijzonder: elkaar te ontmoeten.
En zoals we later terug hoorden van onze gasten. Had ook bij hen het ongemak niet overheerst.
We hebben het verblijf met jullie in Casa Nova als heel fijn en gezellig ervaren. Jullie voelden meteen heel vertrouwd en we konden goed met jullie praten en lachen. Uiteraard hadden we graag met jullie gewandeld en nog meer de verdieping opgezocht, maar dat zat er nu helaas niet in. Het verblijf in het pelgrimshuis was heel bijzonder, het voelt echt wel anders dan in een hostel of hotel. Maar voor de korte tijd dat we er waren en dat Victor mee was, maakte het wel moeilijk om écht helemaal mee te gaan in het ritme van het huis en (voor mij, Marijke, in ieder geval) echt in de Paasstemming te komen. Maar daarin was mijn verwachting misschien ook wel te hoog.
Ik weet wel zeker dat jullie heel geschikte mensen zijn om met anderen op weg te gaan en te prikkelen om na te denken, stil te staan, te pelgrimeren. Jullie zijn heel toegankelijk, vriendelijk en hartelijk.
We wensen jullie alle goeds met jullie plannen en dromen, jullie wandelingen, jullie leuke ventje Olov en de kleine op komst! Hopelijk komen we elkaar nog eens tegen en kunnen we nog een keer samen op pad!
Laat jij je door ongemak leiden? Dat je er tegen op ziet, al dat gewandel? Die tas? Of de onbekende, mogelijk niet vertrouwde plek. Het mag er zijn en ondertussen kan je je gewoon aanmelden!