Als je even niet meer trekt… Dat was de titel van de podcast die ik begin deze week luisterde (Eerst dit, door Kees van Ekris). Ik weet niet hoe het jou vergaat… maar ik herken dat met regelmaat. Dat gevoel van… het is wat veel, mijn hoofd loopt over. Hoe houd je het dan vol?
Deze week door iets heel concreets als de oorlog in Oekraïne. Dan is het bijna te veel om aan te horen en te zien. Wat een verdriet, pijn, onmacht, geweld. Waarom?
Maar het kan ook heel anders, omdat je hard hebt gewerkt. Omdat je veel hebt gegeven. Omdat je ergens op leegloopt, maar nog niet de vinger erop kan leggen. Of omdat je gewoon even alleen wilt zijn, omdat je altijd al zoveel mensen om je heen hebt. Misschien ben je vertwijfeld. Of weet je het even niet meer. Je bent je richting kwijt. Je anker. Hoe houd je het op die momenten vol? Jouw plekje in de wereld, jouw bijdrage aan de maatschappij, jouw zijn wie je bent. Hoe doe je dat dan?
De tekst uit Lukas 6: 12 begint met ‘Jezus trok zich terug’. Jezus alleen, in de nacht, in het gebergte om te bidden. We zien het ook op andere plekken; Jezus alleen in de woestijn, in de hof van Gethsemané, op eenzame plaatsen.
Wanneer heb jij je voor het laatst even teruggetrokken?
Ik moet vaak een drempel over, om toe te geven, om te erkennen: Ja, ik trek het even niet meer. Vaak volgt er eerst weerstand. Of probeer ik de omstandigheden te veranderen. Kan soms geen kwaad… maar waarom trek ik me niet even terug. Soms vind ik spannend. Bang voor wat ik tegen ga komen. Voor wat ik ga voelen. Voor wat ik los moet laten. Voor wat ik moet erkennen. Soms heb ik er gewoon geen zin, ik wil gewoon door. Niet stilstaan. Soms heb ik het geen eens in de gaten. Ik voel wel dat er iets niet lekker zit, maar bedenk me niet om ‘even terug te trekken’. Of ik wil wel, maar weet even niet hoe het te organiseren, naast alles wat ook als taak of verantwoordelijkheid voelt.
Elke dag 2 minuten stil zijn kan al een wereld van verschil maken
Nicolaas Sintobin
Jezus trekt zich terug.
Waarom trekt Jezus zich terug, daarover zei Kees Ekeris; het bidden van Jezus is noodzakelijk om geestkracht op te doen, om de chaos aan te kunnen. Als Jezus dat al nodig heeft, dan wij helemaal. Zo dacht ik…
Jezus komt ook weer terug. Hij blijft niet ‘weg’. Hij laadt zich op, aan God en gaat weer terug, verder met zijn taak, zijn roeping, zijn werk. Terug de menigte in die aan Hem trekt. Die iets van Hem verwacht. De bezetene, de verstotene, vrouw met haar kind, de discipelen. God zelf.
Wij zien ‘terugtrekken’ vaak als luxe, als een keuze voor goed voor jezelf zogen. Maar misschien is het wel noodzakelijker dan wij kunnen denken.
Hoe doe jij Geestkracht op?
Er zijn verschillende volgers van Jezus die ook aanmoedigen om ‘je terug te trekken:
* Augustinus zegt iets soortgelijks; Bidden is je openstellen voor dat wat bij God is, om mens te kunnen zijn.
* Desmund Tutu schijnt dit bijbelgedeelte als uitgangspunt genomen te hebben bij het begin van zijn werk als verzoener. Hij zei; “ik wil dat jullie regelmatig vasten, regelmatig op retraite gaan. We lopen het gevaar om door de chaos onmenselijk te worden. We moeten geestkracht opdoen. Onderdrukking moet uitgedreven worden voor bidden en vasten.“
Hoe houd jij het vol? Hoe blijf jij staande in je leven, je taak, je roeping, je gezin? In wie jij bent?
Midden in de chaos, juist nu, ga op retraite! Ga op kloosterweekend. Zonder je af. Wees stil. Bid. Vast. Daarom ‘Zinnig Onderweg’.
Ps. Ik denk dat je uit dit verhaal al wel leest. Nee, ik heb geen pasklare antwoorden, ik ben ook gewoon mens onder de mensen, met vallen en opstaan. Maar ik geloof wel heilig in ‘jezelf terugtrekken’. En wil daar aan bijdragen. Wil je meer over mij of ons weten? Zie hier